Пераасэнсаваць, каб даць жыцьцё!

Сьвята Дня Волі – 25 сакавіка – сьвяткуецца на Беларусі ўжо шмат год. І аммаль ўсе, хто хаця б крыху ведае гісторыю сваёй краіны, шануе яе і ганарыцца ёй, гэтае сьвята адзначаюць.

Як і ў кожным іншым сапраўдным нацыянальным сьвяце, ў Дні Волі крыецца вялізарны патэнцыял. Гэты патэнцыял выключна стваральны, выключна пазітыўны, ён, калі будзе правільна выкарыстаны, можа стаць тым імпульсам, стымулам, які будзе здольны сфармаваць сучасную беларускую нацыю – еўрапейскую нацыю.

Сымбалі адыгрываюць ў нашым жыцьці першасную ролю. Пры ўсёй сваёй умоўнасьці, пры тым, што, як падаецца, яны не ўплываюць наўпрост на ўзровень і якасьць нашага жыцьця, яны, тым ня меньш, фармуюць нашы сьветапогляды і, тым самым, праграмуюць нашыя паводзіны, і, натуральна – іх вынік. Як і ёсьць, ў канчатковым выглядзе, нашым жыцьцём: добрым, ці, наадварот, дрэнным. Калі у афіцыйнай ўлады сымбалі збольшага савецкія, то мы і жывем як пры СССР, з папраўкамі на час і на сучасныя умовы.

Дык а ці адыгрывае сёньня нашае галоўнае сьвята – Дзень Волі, тую ролю, якую можа адыгрываць? 25 сакавіка 1918 году стварылася незалежная беларуская дзяржава і, калі б не гэты гістарычны момант, цалкам магчыма, не было б потым БССР і сёньня – тае Беларусі, ў якой мы жывем. Гэты дзень – дзень вялікага, лёсавызначальнага стварэньня, нясе ў сябе выключна пазітыўную энергетыку.

Ўсе мы прагнем пераменаў. Ўсе мы хочам жыць у, найперш, вольнае і заможнае,с учаснае і эўрапейскае краіне. І мы пратэстуем ў гэты дзень – галоўны наш сьвяточны дзень на год, супраць тых парадкаў, якія ўсталяваліся ў краіне дзякуючы існуючае ўладзе і якія перашкаджаюць нам будаваць Беларусь менавіта такой дзяржавай, як мы марым.

Пратэст. А ці задумываемся мы аб тым, што, каб пратэст быў эфектыўным, каб ён даваў плён, пратэставаць мусіць НАЦЫЯ, а не асобныя групы гэтай нацыі. І, калі задумацца, ці ня ў тым прычына таго, што Дні Волі зьбіраюць ўсё меньш і меньш людзей, што Сьвята стала не сымбалем стварэньня, а сымбалем пратэсту, які – не аб’ядноўвае сёньня ўсю нацыю, не падзяляецца калі не большасьсю, то, прынамсі, значнаю часткаю беларускага народу?

Патэнцыял Дня Волі, на маю думку, палягае ў тым, што гэта – патэнцыйна галоўнае сьвята беларускага народу, а не нагода дзеля пратэсту. Ў гэты дзень беларусы самых розных палітычных поглядаў павінны аб’ядноўвацца дзеля таго, каб адзначыць сам факт існаваньня беларускае дзержава, ўьсміхнуцца адзін адному, павіншаваць і памарыць пра ўжо блізкую, вельмі шчасьлівую будучыню. Сымбаль, сьвята, мусяць быць не палітычнымі, не “апазыцыйнымі”, яны мусяць быць агульнанацыянальнымі, аб’ядноўваючымі і пазітыўнымі. Пратэставаць можна ў любы іншы дзень, а ў дзень галоўнага беларускага сьвята трэба крычэць на кожным вуглу: МЫ – БЕЛАРУСКІ НАРОД, І МЫ – ЁСЬЦЬ!!!

І калі такое сьвята насамрэч стане агульным, калі яго будуць падзяляць ўсе, хто лічыць сябе беларусам, тады той, каму яно не падабаецца, апынецца па-за народам, дзяржавай і… гісторыяй.

І варта задумацца ідэёлягам сьвяткаваньняў Дня Волі, на будучыню6 ці не надыйшоў час пераасэнсаваць гэтае сьвята, ператварыць яго з Дню пратэсту ў дзень Моцы, Адзінства, Салідарнасьці ды Шчасьця? Ў дзень не пакрыўджаных, але – моцных. Не маленькіх, але – вялікіх і магутных гаспадароў сваёй зямлі?!

Асабіста ў мяне няма сумневаў: толькі тады сымбаль Волі, 25-е сакавіка, рэалізуе свій патэнцыял, калі выбярэцца з вузкага рэчышча нагоды дзеля апазыцыйнага пратэсту, на ролю агульнага, пазітыўнага Сьвята. Сьвята, якое стварае моцную нацыю.

Жыве Беларусь!